જીવન કોઈનુંય પૂર્ણ નથી હોતું, તેને પરિપૂર્ણ માની જીવવાનું શીખવું પડે છે

એક ગરીબ પરિવારમાં જન્મેલ બાળક હતો, જેનાં માતા-પિતા મજદૂરી કરી પેટિયું રળતાં હતાં. માતા-પિતા જ્યારે મજૂરી કરવા જતાં ત્યારે, તે નિર્માણ પામતી નવી ઇમારતોની આજુબાજુ રમ્યા કરતો. એક વખતની વાત છે. એક મોટી ઇમારતનું કામ ચાલી રહ્યું હતું. અહીં મજદૂરી કરતા શ્રમજીવીઓનાં બાળકો એકબીજાનાં શર્ટ પકડી દરરોજ રેલગાડી-રેલગાડી રમતા. ક્યારેક કોઈ એન્જિન બનતું કે ક્યારેક કોઈ ડબ્બો... દરરોજ બાળકો બદલાતા પરંતુ રેલગાડી-રેલગાડીની રમત ચાલુ રહેતી, પરંતુ માત્ર એક ચડ્ડી પહેરેલ પેલો નાનો બાળક હાથમાં કપડું લઈ રોજ ગાર્ડ બનતો. એક દિવસ તેને કોન્ટ્રાક્ટરે કુતૂહલવશ પૂછી લીધું. તું રોજ ગાર્ડ બને છે. તને ક્યારેય ડબ્બો કે એન્જિન બનવાની ઇચ્છા નથી થતી ? પેલા બાળકે જે જવાબ આપ્યો તે કોઈપણ સંવેદનશીલ માણસને હચમચાવી મૂકે તેવો છે. સાહેબ, મારી પાસે પહેરવા માટે શર્ટ જ નથી. તો મારી પાછળવાળો છોકરો શું પકડે ? માટે હું રોજ ગાર્ડ બનીને જ આ રમતનો ભાગ બનું છું અને તેનો આનંદ લઉં છું.
એ ગરીબ બાળકનો આ જવાબ આપણને જીવનને માણવાનો સૌથી મોટો ઉપદેશ શીખવી જાય છે કે જીવન કોઈનુંય પૂર્ણ નથી હોતું. તેમાં કોઈ ને કોઈ કમી તો રહેવાની જ. પરંતુ આપણે દરેક પરિસ્થિતિનો સામનો પેલા બાળકની જેમ ખુશી-ખુશી કરવાનો છે. તે બાળક પોતાના નસીબ અને મા-બાપ પર ગુસ્સે થઈ રડીને બેસી જાત તો તે અન્ય બાળકોની જેમ રમતનો આનંદ ક્યારેય ઉઠાવી શકત નહીં, પરંતુ એણે એવું કરવાને બદલે પરિસ્થિતિનું સમાધાન શોધી કાઢ્યું અને જીવનનો આનંદ ઉઠાવ્યો.