પ્રકરણ – ૪૩: આખરે બ્લેક મેઈલનો અંત આવ્યો

આખરે મહિનાઓથી ચાલતી સાયબર ગેઈમની જાળનું ગૂંચળું એક ઝાટકે ખૂલી ગયું. બ્લેક મેઈલનો આખો ખેલ ખતમ થઈ ગયો. નિખિલે ગુલાલને કસોકસ પકડી લીધી હતી. એણે અંદર નજર કરી, એક સફેદ સાડી પહેરેલી વિધવા સ્ત્રી હાથમાં લેપટોપ લઈને ડ્રાઇવિંગ સીટ પર બેઠી હતી. એ સ્ત્રીનું નામ કૌશલ્યા. ગુલાલની મા કૌશલ્યા. એનો ચહેરો જોતાં જ ગુલાલ બેભાન થઈને ઢળી પડી.

જે કોઈએ જાણ્યું એ બધા જ સ્તબ્ધ હતા. કૌશલ્યાબહેન સુડતાલીસની ઉંમર પાર કરી ગયેલાં નખશિખ સંસ્કારી દેખાતાં ગૃહિણી. હંમેશાં સફેદ સાડીના નામે પતિનો અભાવ પહેરીને ફરતી સ્ત્રી અને ઊંઘમાં પણ આંખોમાંથી દીકરી માટે વ્હાલનો દરિયો છલકાવતી માતા આટલો મોટો સાયબર ક્રાઇમ કરે એ વાત જ કોઈને ગળે નહોતી ઉતરતી. પણ વાત સાચી હતી. આ આખીયે સાયબર ગેઈમના સૂત્રધાર કૌશલ્યાબહેન જ હતાં. એમના કરતાં અડધી ઉંમરના મલ્હાર સાથે એમને પ્રેમ થઈ ગયો હતો અને એમણે એને ગુલાલ સાથે પરણાવી દીધો હતો. પણ પ્રશ્ન હતો કે આવું એમણે શા માટે કર્યું ?

આ પ્રશ્નનો જવાબ મેળવવા જ અત્યારે ઇ. ઝાલા, ગુલાલ અને નિખિલ ભેગા થયા હતા. કૌશલ્યાબહેનની ધરપકડ પછીનો ત્રીજો દિવસ હતો. ગુલાલ હવે સ્વસ્થ થઈ ગઈ હતી. સ્વસ્થ થવું પડ્યુ હતું. કૌશલ્યાબહેન નામનો છેલ્લો ઘણનો ઘા વાગ્યો અને એ બેભાન થઈ ગઈ હતી. સારવાર બાદ ભાનમાં આવી પછી એ પથ્થરની થઈ ગઈ હતી. ન તો રડી હતી, ન તો ઢીલી થઈ હતી કે ન તો ભાંગી હતી. એણે સ્વીકારી લીધું હતું કે એની મમ્મીએ જ એના અરમાનોની ઇમારતના પાયામાં બોમ્બ મૂક્યો હતો. એ હકીકત હતી અને હકીકત કદી બદલાતી નથી. એટલે જ એ સ્વસ્થ અને નીડર થઈને કૌશલ્યાબહેનની પૂછપરછ વખતે હાજર રહી શકી હતી. હવે એ ગમે તેવા રહસ્યોના પરદા ખોલે. ગુલાલનું રૂંવાડુંયે ફરકવાનું નહોતું.

સાંજનો સમય હતો. શાહીબાગ પોલીસ સ્ટેશનના એક ઓરડામાં આઠ વ્યક્તિઓ બેઠા હતા. ઇ. ઝાલા ઉપરાંત બીજા બે ઇન્સ્પેક્ટર પણ હતા, એક રાઈટર, ઓમકાર, નિખિલ, ગુલાલ અને કૌશલ્યાબહેન. એમની પૂછપરછ થઈ રહી હતી. એમની આંખો નીચી હતી અને બાકીની બધી જ આંખો અને કાન એમના પર મંડાયેલાં હતાં.

ઇ. ઝાલાએ બીજીવાર કહ્યું,‘જે હોય એ કહી નાંખો, તમારો ખેલ ખતમ થઈ ગયો છે કૌશલ્યાબહેન.’

કૌશલ્યાબહેને બાજુમાં પડેલા ગ્લાસમાંથી પાણી પીધું પછી ધીમા અવાજે બોલવાનું શરૂ કર્યું, ‘હું કબુલ કરું છું કે ગુલાલ સાથે જે કંઈ પણ થયું એ બધું મેં જ કર્યું છે અથવા તો બીજા પાસે કરાવ્યું છે. ફક્ત યુવરાજે એને જે બ્લેક મેઈલ કરી એમાં મારો હાથ નહોતો. પણ એ પછી એને ભગાડવામાં, એના નામે ગુલાલને બ્લેકમેઈલ કરવામાં, એની અને એના પરિવારની હત્યા કરવામાં અને અંતરાને અને મલ્હારને મારવામાં પણ મારો જ હાથ છે..’ કૌશલ્યાબહેન સહેજ પણ વિચલિત થયા વગર બોલી રહ્યાં હતા. ગુલાલ એમની નફટાઈને તાકી રહી હતી. અફસોસની એક લકીર માત્ર એમના મોં પર વરતાતી નહોતી. થોડું જ બોલીને એ ચુપ થઈ ગયાં એટલે ઇ. ઝાલાએ કહ્યું, ‘એ બધી વાત તો બરાબર છે. પણ તમે આ બધું શા માટે કર્યું ? આની શરૂઆત કેવી રીતે થઈ ? તમારે તો પૈસાની કમી નહોતી છતાં આવું કરવું પડ્યું ?’

કૌશલ્યાબહેન ફિક્કું હસ્યાં અને બોલ્યાં, ‘મારી પાસે પૈસા કેટલા હતા એ બધાને દેખાયા પણ પ્રેમ નામે એક કાણી પાઈ પણ નહોતી એ કોઈને ના દેખાયું. પૈસા હતા પણ પ્રેમ નહોતો સાહેબ ! ગુલાલના પપ્પા હતા ત્યારે પણ નહીં અને ચાલ્યા ગયા પછી પણ નહીં. અને બીજી વાત કહી દઉં કે હું ગુલાલની સગી મા નથી.’

કૌશલ્યાના શબ્દોથી ગુલાલના શરીરમાં વીજળીનો કરંટ લાગ્યો. પણ એ અને એની સાથેનાં બધાં જ ચૂપ રહ્યાં. કારણ કે કૌશલ્યાને બોલવા જ દેવાની હતી. એને અટકાવવાની નહોતી. એ બોલતી હતી, ‘હા, શોકિંગ છે પણ વાત સાચી છે. ગુલાલની અસલી માનું નામ તો શારદા હતું. એ તો એને જન્મ આપતાં જ મરી ગઈ હતી. એ વખતે એ લોકો મુંબઈમાં રહેતાં હતાં અને ધનરાજ એક કંપનીના પાર્ટનર હતા. હું એ કંપનીમાં રિસેપ્સનિસ્ટ હતી. ગુલાલની મા શારદા ગુજરી ગઈ પછી મેં ધનરાજને મારા મોહમાં ફસાવ્યા અને સામાન્ય રિસેપ્શનિસ્ટમાંથી એમની પત્ની બની ગઈ. ગુલાલના જન્મના બે મહિના તો એ આયા પાસે ઊછરી પછી અમે લગ્ન કરી લીધાં. પણ ધનરાજે મારી પાસેથી વચન લીધું હતું કે હું કદી મારુ બાળક નહીં થવા દઉં. ગુલાલને કદી ખબર નહીં પડવા દઉં કે હું એની સગી મા નથી. એમણે એમ પણ કહ્યું કે, એ મારી સાથે માત્ર ગુલાલ માટે જ લગ્ન કરે છે. એને સાચવવામાં જરા પણ આંચ આવી તો એ મને પણ છોડી દેતા વાર નહીં કરે. મારાં માતા-પિતાય ગુજરી ગયાં હતાં. મામા-મામીએ ઉછેરી અને એ પણ ગુજરી ગયાં હતાં, ભાઈ-બહેન હતાં નહીં. એટલે હું પણ સાવ એકલી જ હતી. થોડા ઘણા દૂરના સંબંધો હતા, એ પણ મારે તોડી નાંખવાના હતા એવી ધનરાજની શરત હતી. મેં વાત માની લીધી, કારણ કે મારે પૈસાદાર બનવું હતું. એ પછી અમે અમદાવાદ આવી ગયાં અને ધનરાજે પોતાની કંપની શરૂ કરી. મારો સ્વભાવ પહેલેથી જ રોમેન્ટિક અને ધનરાજ સાવ નિરસ પુરુષ અને શંકાશીલ સ્વભાવના હતા. લગ્ન બાદ જાહોજલાલી મળી. થોડો સમય આનંદ આવ્યો પણ પછી આકરું લાગવા માંડ્યું. ધનરાજ બહુ સ્ટ્રીક્ટ હતા. મારે બંગલાની બહાર કદી જવાનું નહીં. એ સાથે હોય તો જ જવાય. નહીંતર નોકરો કામ કરી દે. હું તો અલ્લડ હતી. ધનરાજને બિઝનેસ આડે સમય નહોતો અને હું બંગલામાં કેદ થઈ ગઈ. અમારી સાંસારિક લાઇફ પણ સાવ નિરસ હતી. મારું શરીર અને મન બંને ભૂખ્યાં હતા. હું એમના એક મિત્રના પ્રેમમાં પડી અને અમારી વચ્ચે સંબંધ શરૂ થયો. એક જ મહિનામાં ધનરાજને ખબર પડી ગઈ. તેમણે મને ખૂબ મારી અને એ દિવસથી તેઓએ મારી સાથે શરીરસંબંધ બંધ કરી દીધો. હું અંદરને અંદર ધુંધવાઈ ગઈ. મારી જિંદગી માત્ર ગુલાલને સાચવવામાં જ વીતવા લાગી. મારું મન પ્રેમનું ભૂખ્યું અને શરીર પણ ભૂખ્યું. પણ હવે હું છટકી શકું તેમ નહોતી. ભાગીને ક્યાંય જઈ શકું તેમ નહોતી. આવી રીતે મેં વરસો વિતાવ્યાં સાહેબ. મારું મન રડતું હતું પણ ચહેરો હસતો રાખવો પડતો હતો. ગુલાલ મોટી થઈ પછી તો અમારે એની સામે સુખી દંપતી જેવાં નાટકો પણ કરવા પડતાં હતાં. ગુલાલને કંઈ થાય તો મારા પર અત્યાચાર થતો. હું ગાંડા જેવી થઈ ગઈ હતી. મારું મન કહેતું હતું કે આ બધું માત્ર અને માત્ર ગુલાલને કારણે થાય છે. મને ગુલાલ પ્રત્યે અત્યંત નફરત થઈ ગઈ પણ હું પ્રેમનું નાટક કરતી રહી. ઘણા વરસો આમ આગમાં બળ્યા પછી વિચાર્યું કે જો ધનરાજ ના હોય તો હું સુખી થઈ શકીશ. મને ગમે તેવા લોકો સાથે સંબંધ બાંધી શકીશ. મારી ભૂખ ભાંગી શકીશ અને ગુલાલ સાથે બદલો લઈ શકીશ. ભગવાને મને સાથ આપ્યો અને માઉન્ટ આબુમાં ધનરાજનું અકસ્માતે મૃત્યુ થયું. મને લાગ્યું વરસો પછી હું જાણે રાક્ષસના સકંજામાંથી છૂટી હતી. મારું હૃદય નાચી ઊઠ્યું. મને લાગ્યું હવે હું બધાં જ સુખો ભોગવી શકીશ. પણ હું ખોટી હતી. હવે એ સમય વીતી ગયો હતો. મારી ઉંમર થઈ ગઈ હતી અને ગુલાલ પણ યુવાન થઈ ગઈ હતી. અને હું વરસોથી સેવાપૂજા કરનારી સંસ્કારી ગૃહિણીનો લિબાસ પહેરીને ફરતી હતી એ પણ મારે જેમનો તેમ રાખવાનો હતો. હું આખો દિવસ ઘરમાં એકલી રહેતી. ઘણા સંબંધ બાંધવાની કોશિશ કરી પણ ફાવી નહીં. આટલો મોટો બંગલો ખાવા ધાતો હતો. મોટા ઘરમાં એકલતા બેવડાઈ જતી હોય છે સાહેબ ! મારી ઉંમર પણ શું હતી ? માત્ર સુડતાલીસ ! તમે જ કહો શું એ ઉંમરમાં બધા ઉધામા શાંત થઈ જાય ખરા ? ના થાય. અને એમાંય હું તો વરસોની તરસી હતી. મારા ઉધામા ય કેમેય કરી શાંત નહોતા થતા. મારે પણ પ્રેમ જોઈતો હતો, હૂંફ જોઈતી હતો. મારે ફરવું હતું, કોઈની હૂંફ જોઈતી હતી. હું પણ આખરે એક સ્ત્રી હતી. વિધવા હતી તો શું થયું ? વિધવા થઈએ એટલે કાંઈ શરીર અને દિલ એના સ્ત્રાવ છોડવાનું બંધ નથી કરી દેતું.

ગુલાલ એની જિંદગીમાં મસ્ત રહેતી. આખો દિવસ ઓફિસ અને આવીને પછી ઇન્ટરનેટ. હું ગુલાલને રોજ સોશિયલ મિડિયા પર એના ફ્રેન્ડસ સાથે વાતો કરતાં, ચેટિંગ કરતાં જોતી. એને જોઈને મને લાગતું હતું કે આમા સારામાં સારો સમય પસાર થઈ જશે અને કોઈ સાથી મળી જશે. હું પણ ફેઈસબુક પર જોઈન કરું. મારા પણ ફ્રેન્ડ હોય જેને હું મારા દિલની વાત કરી શકું. મારી એકલતાનું બયાન કરી શકું. પણ મારે સોશિયલ મિડિયા પર સાચી ઓળખથી નહોતું આવવું. ગુલાલને ખબર નહોતી પડવા દેવી. એટલે એક દિવસ હું ચોરીછૂપીથી એક લેપટોપ લઈ આવી. એક ડમી નામથી ડેટા કાર્ડ પણ લઈ લીધું. અને મેં પણ સાયબર જગતમાં પગ મૂક્યો. મેં ફેઈસબુક પર મારુ એકાઉન્ટ બનાવ્યું હતું. એમાં મારી ઉંમર મેં ખોટી બતાવેલી. મારો ફોટો પણ નહોતો મુકયો અને નામ પણ કૌશુ જ રાખેલું. અનેક છોકરાઓ મારા ફ્રેન્ડ બનવા લાગ્યા. મારી સાથે મધ જેવી મીઠી મીઠી વાતો કરવા લાગ્યા. મને લાડ લડાવવા લાગ્યા. ધીમે ધીમે મને એનો નશો ચડતો ગયો. એનાથી મારી અંદરની પ્રેમની ભૂખ ધીમે ધીમે ભાંગવા લાગી. પણ શરીરની ભૂખનું શું ? મારું મન અને તન બંને તડપી રહ્યાં હતા. એવાંમાં મલ્હાર સાથે ફ્રેન્ડશિપ થઈ ગઈ. અમે ધીમે ધીમે નિકટ આવવા લાગ્યાં. રોજ ચેટિંગ, મેઈલ, ફેઈસબુક પર અમે એકબીજામાં ડૂબવા લાગ્યાં. એ તો મને પચ્ચીસ વષની એક કાચી કુંવારી પૈસાદાર છોકરી જ સમજતો હતો. મેં પણ એને જાણ ના કરી. આખરે એક દિવસ અમે મળવાનું નક્કી કર્યું. હું દસ દિવસની જાત્રાના બહાને એને મળવા મુંબઈ ગઈ. મને ખબર હતી કે મને જોઈને એ ચોંકશે. મારી ઉંમર જોઈને કદાચ એ મારી સાથેનો સંબંધ પણ તોડી નાંખે. એટલે બને એમ મારી ઉંમર છુપાવવાનો પ્રયત્ન કર્યો. સ્કિન ટાઈટ જિન્સ અને ટી-શર્ટ પહેરી હું એને મળવા ગઈ. રૂપ તો ભગવાને બહુ આપ્યું જ છે અને પૈસાની પીંછીએ ચામડી પર કરચલી પડવા નથી દીધી એટલે બહુ વાંધો ના આવ્યો. છતાં મલ્હારને આશ્ર્ચર્ય તો થયું જ. એને ખબર પડી ગઈ કે મારી ઉંમર ઘણી વધારે છે. મેં એને છેતર્યો છે. પણ પૈસાના અભાવે અનાથાશ્રમમાં જીવેલો મલ્હાર મારી સામે કંઈ બોલી ના શક્યો. મારા રૂપિયાએ એના હોઠ સીવી લીધા હતા, કારણ કે એને કોઈ પણ ભોગે પૈસાદાર થવું હતું. અમે એ વખતે ખુબ ફર્યો. હું નોટોની થોકડી એની સામે મૂકતી ગઈ અને એ મારી ભૂખ ભાંગતો ગયો. પછી તો જાત્રાને બહાને હું બે-ત્રણ વખત એને મળવા ગઈ. અમે પતિ-પત્ની જેમ રહેતાં. મને એના વગર નહોતું ચાલતું. બે-ત્રણ મહિને એને મળવાનું મને બહુ અઘરું લાગતું. મારે તો રોજ એની સાથે રહેવું હતું. રોજ એનું પડખુ સેવવું હતું. એટલે મને આઈડિયા આવ્યો કે જો હું ગુલાલના અને મલ્હારનાં લગ્ન કરાવી દઉં તો મલ્હાર હંમેશાં મારી સાથે રહેશે. એક જ ઘરમાં અમે સાથે રહી શકીશું અને ગુલાલ સાથે મારો બદલો પણ લઈ શકાશે. જે રીતે હું વરસો સુધી ગુલાલને કારણે શરીરસુખ વગર, બાળક વગર તડપી એમ ગુલાલને પણ તડપાવી શકાશે. મેં મલ્હારને કહ્યું. એણે ના પાડી. પછી મેં એને કરોડોની કંપનીના માલિક બનવાની લાલચ આપી એટલે માની ગયો. પછી તો એણે જે કર્યું એ બધાને ખબર છે. ગુલાલ સાથે ફ્રેન્ડશિપ કરી, એને એવી ગાંડી કરી નાંખી કે એ એના વગર મરવા લાગી. બધું અમારા પ્લાન મુજબ જ આગળ ચાલી રહ્યું હતું. ગુલાલ મુંબઈ ગઈ. પછી મલ્હાર અમદાવાદ આવી એની સાથે પરણી જવાનો હતો. પણ વચ્ચે ક્યાંકથી યુવારાજ ફૂટી નીકળ્યો અને મલ્હારને કિડનેપ કરી લીધો. આખરે એ પકડાયો અને અમારો અધૂરો પ્લાન ફરી શરૂ થયો.’

‘મલ્હાર અને ગુલાલ પરણી ગયાં. પણ મને ખબર નહોતી કે મેં મારા પગ પર જ કુહાડો માર્યો છે. મલ્હાર ગુલાલ તરફ ઢળવા લાગ્યો હતો. મને હંમેશાં એવું ફીલ થતું કે એને હવે હું ઘરડી લાગવા માંડી છું. એ મને હોટેલમાં મળતો પણ એનામાં પહેલાં જેવો જુસ્સો નહોતો. ધીમે ધીમે હું વિકૃત થતી ગઈ. મને મલ્હાર અને ગુલાલની ઈર્ષા આવવા લાગી. ગુલાલ જાણે મારી પાસેથી મારો પતિ છીનવી રહી હતી. મેં નક્કી કરી નાંખ્યુ કે કોઈ પણ ભોગે ગુલાલ ખુશ ના રહેવી જોઈએ. મારી પાસે લખલૂટ પૈસા હતા. કોઈને હિસાબ નહોતો આપવાનો. એટલે મારા માટે પૈસાથી બધું જ કરાવવું શક્ય હતું. મેં ભાડૂતી માણસો દ્વારા યુવરાજને ભગાડ્યો અને કેદ કરી દીધો. જેથી હું એના નામે મેઈલ કરીને ગુલાલને હેરાન કરી શકું. અને મેં એમ કર્યું પણ ખરું. યુવરાજના નામે એને ફરી બ્લેકમેઈલ કરીને ગુલાલની જિંદગી ઝેર કરી નાંખી. ગુલાલ પીડાતી એમાં હવે મને વિકૃત આનંદ આવવા લાગ્યો હતો. મારી એકલતાએ મને વિકૃત કરી મૂકી હતી.આખરે યુવરાજનું કામ પતતાં મેં એને અને એના પરિવારને પણ ખતમ કરાવી નાંખ્યો.’

‘પણ મારા માટે આઘાત એ હતો કે મલ્હાર હવે મારો નહોતો રહ્યો. મેં એને લાખ વાર સમજાવ્યો. સમાજની ઐસી-તૈસી કરીને ભાગી જવાની પણ ઓફર કરી પણ એ ગુલાલમાં કેદ થઈ ગયો હતો. એક દિવસ એણે ગુલાલને પણ અમારા પ્રેમની વાત કરી. સારું થયું એણે નામ નહોતું કહ્યું. એ પહેલાં જ મેં એને કિડનેપ કરાવી લીધો અને કેદ કરી દીધો.’

‘મુસીબત એ હતી કે મલ્હારે ગુલાલને કહી દીધું હતું કે આ આખો ખેલ એક સ્ત્રી ખેલી રહી છે. અને એ એની પ્રેમિકા છે. એટલે મારે બચવું હોય તો કોઈ સ્ત્રીને લાવવી જ‚રહી હતી. મેં બહુ વિચાર્યું. અને આખરે મારી વિકૃતિની હદ આવી ગઈ. મેં નક્કી કરી નાંખ્યું કે હવે આમાંથી છટકી જવું છે. મને ખબર હતી કે મલ્હાર હવે કોઈ કાળે મારો થઈ શકે એમ નથી અને એની પ્રેમિકાની પણ પોલીસ તપાસ કરી રહી છે. એટલે મેં એની પ્રેમિકા તરીકે અંતરાને પસંદ કરી અને એને ખતમ કરી નાંખી. મલ્હારને અને અંતરાને મેં મારા હાથે જ ખતમ કર્યાં છે. અંતરાને ફોન કરીને ગુલાલ વિશે એક અંગત વાત કરવાનું કહીને મેં જ ફ્લેટ પર બોલાવી હતી. બધું સમુસૂતરું પાર ઊતરી ગયું હતું. બધાં માની પણ ગયાં હતાં કે અંતરા જ મલ્હારની પ્રેમિકા હતી. પણ કોણ જાણે કેમ કોઈકને ખબર પડી ગઈ હતી કે આ આખી ગેઈમ મેં ખેલી છે. એણે મને બ્લેકમેઈલ કરી અને હું એને મેઈલ કરવા જ ફરીવાર મારા નિશ્ર્ચિત સ્થાને આવી હતી અને તમે લોકોએ મને પકડી પાડી. મને લાગે છે કે એ પ્લાન તમારો જ હશે.’

કૌશલ્યાબહેને કહ્યું ત્યારે નિખિલ મર્માળું હસી રહ્યો હતો. કારણ કે એ આખો પ્લાન એનો જ હતો અને કૌશલ્યાબહેન એમાં આબાદ ઝડપાઈ પણ ગયાં હતાં. બે કલાક વીતી ગયા હતા. એક સ્ત્રી વિકૃતિની આ હદે જઈ શકે છે એ જાણીને જ બધાં સ્તબ્ધ હતાં. પૂછપરછ લગભગ પૂરી થઈ ગઈ હતી. મુખ્ય કારણ સામે આવી ગયું હતું. હવે વધારે ચૂંથવાથી કંઈ વળવાનું નહોતું.

ઇ. ઝાલાએ નિખિલ સામે જોઈને કહ્યું,‘નિખિલ સાચું કહું ! આ આખો કેસ સોલ્વ કરવાનું શ્રેય તને જાય છે. યુ આર જીનિયસ.’ ઇ. ઝાલાએ નિખિલનાં વખાણ કર્યાં ત્યારે કૌશલ્યબહેન કતરાઈને એની સામે જોઈ રહ્યાં હતાં.

ઇ. ઝાલાનું બોલવાનું ચાલુ જ હતું, ‘નિખિલ હવે તું કહે ! અંતરાની ઘટના પછી અમે પણ આ કેસ બંધ કરી દીધો હતો તો પછી તને કેવી રીતે શક પડ્યો કે ગુનેગાર બીજું જ કોઈક છે અને તેં કેવી રીતે આ કેસ સોલ્વ કર્યો ?’

નિખિલે બાજુમાં બેઠેલા ઓમકાર તરફ ઈશારો કર્યો, ‘આ કેસ સોલ્વ કરવામાં મારી એકલાની જ મહેનત નથી. ડિટેક્ટીવ ઓમકારની ખાસ મહેનત છે. એમણે પાડેલા એક ફોટાના લીધે જ આ આખો કેસ સોલ્વ થયો છે.’

‘એમ નહીં, તું માંડીને વાત કર!’ ઇ. ઝાલાને ડિટેઈલ જાણવામાં રસ હતો. નિખિલે બોલવાનું શરૂ કર્યું. કૌશલ્યાબહેન સહિત બધાં જ એક કાન થઈ એને સાંભળી રહ્યાં હતાં, ‘સાહેબ, એકચ્યુઅલી મને પણ શક ના થાત. પણ થયું હતું એવું કે એક દિવસ બપોરે મેં મલ્હારને એક હોટેલમાંથી બહાર આવતાં જોઈ લીધો હતો. મને એના પર શક ગયો. એટલે મેં ડિટેક્ટીવ ઓમકારને હાયર કરીને એની પાછળ લગાવી દીધા. મારા શકનું બીજ બહુ નાનું હતું. પણ પછી ઓમકારે કહ્યું કે મલ્હાર તો આંતરે દિવસે હોટેલમાં કોઈકને મળવા જાય છે. મારો શક મજબૂત બન્યો. ઓમકારે એક વાર હોટેલમાં પૂછપરછ કરી પણ એ બધાના મોંમાં કૌશલ્યાની નોટોનો ડૂચો હતો. અમે માહિતી ના મેળવી શક્યા. કૌશલ્યા પહેલેથી જ રૂમમાં રહેતી અને મલ્હાર અંદર ઘુસી જતો. પછી કામ પતાવી એ નીકળી જતો અને કૌશલ્યા પાછળના રસ્તે ચાલી જતી. અમે બહુ પ્રયત્ન કર્યો પણ એમને રંગે હાથ પકડી ના શક્યા. પણ એક દિવસ મલ્હારને અને એ સ્ત્રીને ઇશારામાં વાત કરતાં ઓમકાર જોઈ ગયો. એણે ફટાફટ એના કેમેરાની સ્વીચો પાડવા લાગી. જોકે એ સ્ત્રીનો ચહેરો કપડાથી બાંધેલો હતો એટલે ઓળખાણ ના થઈ. એ વખતે આ વાત ત્યાં જ અટકી ગઈ.’

‘દિવસો પસાર થતા રહ્યા. અને આખરે અંતરાનું મર્ડર પણ થઈ ગયું. પેલી સ્ત્રીનો ફોટો મારી પાસે હતો. અંતરાની અને એની હાઈટ બોડી, જરાય મળતી નહોતી. મેં બંનેના ફોટા સરખાવ્યા. અચાનક મને સ્ટ્રાઇક થયું. મલ્હારને મળતી સ્ત્રીના ગળા પર બદામી તલ હતો. મને ખબર હતી કે ગુલાલની મમ્મીના ગળા પર પણ બદામી તલ છે અને અંતરાના ગળા પર નથી. હું સ્તબ્ધ થઈ ગયો. તરત જ મારા મગજમાં એક બીજો પણ ઝબકારો થયો. ગુલાલ પર આવતા બ્લેક મેઈલના મેઈલ જુદા જુદા આઈ.ડી. અને નામ પરથી આવતા હતા. આપણને બધાને ખબર છે કે ગુલાલ પર જે ડેટાકાર્ડના યુઝથી મેઈલ આવતા હતા એ બધા જ ડેટાકાર્ડ ખરીદનાર વ્યક્તિ મૃત્યુ પામ્યા હતા અને ગુજરાતના જુદા જુદા સ્થાનના રહેવાસી હતા. કોઈ કલોલ તો કોઈ અમરેલી, કોઈ મહેસાણા તો કોઈ ભાવનગર. એ ફાઈલ જોઈ ત્યારથી મારા મનમાં કંઈક ખૂંચતું હતું. પણ એ દિવસે મલ્હારની પ્રેમીકા કૌશલ્યા છે એ ખ્યાલ આવતાં જ મારી સામે એ ડેટાકાર્ડનું રાઝ પણ જાહેર થઈ ગયું. મેં બહુ વિચારીને, ઓમકારની મદદ લઈને આ ગૂંચળું ઉકેલી નાંખ્યુ. વાત એમ હતી કે કૌશલ્યાબહેન દર વરસે વિધવાઓને સહાય કરતાં હતાં. સાડી, રોકડ રકમ, અને દસ-દસ હજારની એફ.ડી. આપતા હતા. એમાં કોઈ ફ્રોડના થાય અને અયોગ્ય વ્યક્તિ ગેરલાભ ના લઈ જાય એ માટે કૌશલ્યાબહેન એ વિધવાઓ પાસેથી કેટલાંક ડોક્યુમેન્ટ્સ લેતા હતા. વિધવા મહિલાઓના ગુજરી ગયેલા પતિના મરણનો દાખલો, એના આધારકાર્ડ વગેરેની ઝેરોક્ષ, મૃત પતિના પાંચ ફોટાઓ અને રેશન કાર્ડની ઝેરોક્ષ પુરાવા તરીકે રાખતાં હતાં. અને આ ડેટા કાર્ડ મેળવવા પણ એમણે એ જ મરી ગયેલા માણસોના ડોકયુમેન્ટ્‌સ અને ફોટોગ્રાફ્સનો ઉપયોગ કર્યો હતો. એ વખતે સહાય કરવા માટે હું એની મદદ કરતો હતો એટલે કેટલાંક નામો અને રહેઠાણ મારા જહનમાં કોતરાઈ ગયેલાં. ખરેખર તો આ બ્લેક મેઈલની ગેઈમ શરૂ થઈ એ પહેલાના બે વર્ષની આસપાસની આ બધી વાત છે. શંકાની સોય કૌશલ્યા પર અટકતાં જ બધું ક્લીઅર થઈ ગયું. આ સ્ત્રી ચાણક્યને પણ ચાર ચાસણી ચડે એવી છે. એ એક મેઈલ કરવા માટે એક જ ડેટા કાર્ડ વાપરતી, જે લેપટોપ પરથી એ આ બધું કરતી એ પણ મરી ગયેલા વ્યક્તિના નામે જ ખરીદાયેલું હતું. એ મેઈલ કરીને ડેટાકાર્ડ ફેંકી દેતી. બસ, મને એક જ વાત ના સમજાઈ કે મરી ગયેલા માણસોના નામે આટલા બધા ડેટા કાર્ડ મળ્યાં કેવી રીતે? અશક્ય છે એ તો !’

નિખિલના પ્રશ્ન સાથે જ ઇ. ઝાલાએ કૌશલ્યાબહેન સામે જોયું. એ હસ્યાં, ખેલ ખુલ્લો પડી ગયો હતો એટલે એમને હવે બધું કહેવામાં જરાય સંકોચ નહોતો. એમણે નફટાઈથી કહ્યું, ‘સબ પૈસે કા ખેલ હૈ. ટેલિકોમ ઇન્ડસ્ટ્રીઝ સાથે બહુ નિકટના સંબંધો ધરાવતો એક માણસ મને મળી ગયો હતો. એણે મને એટલું કહ્યું કે તમે મને ફોટા અને પ્રુફ આપો, અંગૂઠો મારવા નહીં આવવું પડે. ભલે એ માણસ મરી ગયો હોય, હું કાર્ડ લાવી આપીશ. માણસ મરી ગયો હશે તો તપાસમાં પોલીસ મૂંઝાશે. તમે છટકી શકશો. પણ આ બધું ખૂબ પૈસાથી થયું હતું. અંગૂઠા વિનાનું એક કાર્ડ લેવાના એ પચાસ હજાર લેતો હતો. મેં કાર્ડ માટે જ બારેક લાખ રૂપિયા એને આપ્યા હતા. એણે મને શહેરના એક કિડનેપરનો કોન્ટેક્ટ પણ કરાવી આપ્યો હતો, જેમણે મલ્હાર, યુવરાજ વગેરેને કિડનેપ કર્યા. મારા વતી બધાં કામ એ કરતો અને લાખો રૂપિયા લેતો હતો. એનું નામ મહેશ છે. અમારી બાજુના બંગલામાં જ રહે છે અને એક મોટી ટેલિકોમ કંપની સાથે સંકળાયેલો છે.’ કૌશલ્યાબહેન આટલું બોલીને ચૂપ થઈ ગયાં. ઇ. ઝાલાએ મહેશની પૂરી ડિટેઈલ લીધી અને તાત્કાલિક એની ધરપકડ માટે બીજા ઇન્સ્પેક્ટરને રવાના કર્યા.

એ પછી ઇ. ઝાલાએ નિખિલને શાબાશી આપી, ‘નિખિલ, તેં ખરેખર બહુ જોરદાર કામ કર્યું છે. યુ આર જીનિયસ.’ ઇ. ઝાલાનું મોં આશ્ર્ચર્યથી પહોળું હતું. નિખિલે કહ્યું, ‘સર, હજુ આખી વાત સાંભળો. નામ લેતાં પણ ચીતરી ચડે છે એવી આ કૌશલ્યા કેટલી ચાલાક છે એ કહું. એ રોજ મેઈલ કરતી પણ ઘરમાંથી કોઈ દિવસ મેઈલ ના કરતી. પૈસા તો એની પાસે ખૂબ હતા. એ જુદા જુદા લેપટોપ રાખતી. એ રોજ સવારે સાડા છ વાગે અને સાંજે સાડા છ વાગે મંદિરે જતી. પછી મંદિરમાં ઘૂસીને પાછલા બારણે બહાર નીકળી જતી. મંદિર પાછળ એની હોન્ડા સીટી હંમેશાં પાર્ક થયેલી પડી રહેતી. એ લઈને એ નીકળી જતી. કદી દહેગામ, કદી સાણંદ, કદી બગોદરા તો કદી કલોલ. અમદાવાદની નજીકના જ કોઈ અવાવરૂ ખેતરના સ્થળે એ જતી અને પછી ત્યાંથી ગુલાલને મેઈલ કરતી, જેથી લોકેશન ટ્રેસ ના થાય. ડેટાકાર્ડ પણ બીજાના, સ્થળ પણ જુદું અને મેઈલ આઈડી પણ અલગ. તમે નોંધ કરજો. ગુલાલ પર આવેલા બ્લેક મેઈલના મેઈલ મોટા ભાગે સવારે વહેલા અથવા સાંજે જ આવ્યા હશે. કઈ રીતે કોઈ પકડી શકે આ સાયબરની માસ્ટર માઇન્ડને ? એના પર શંકા થઈ એટલે મેં એના જ શસ્ત્રથી એને મારી. એને મેઈલ કરીને બ્લેકમેઈલ કરી અને પૈસા આપવા રૂબરૂ આજે બોલાવી. દરમિયાન સતત અઠવાડિયુ એનો પીછો કર્યો અને એની મોડસ ઓપરેન્ડીની ખબર પડી. આપણે એને પકડી ત્યારે આપણે મંદિરની બહાર જ ઊભા હતા ત્યાંથી મેં એની ગાડીનો પીછો કર્યો હતો, ખબર છે ને ! ટૂંકમાં આ સ્ત્રીના ગળા પરના બદામી તલે અને એની વિધવા સહાયે એનો ભાંડો ફોડી નાંખ્યો. નહીંતર આપણે આખી જિંદગી અંતરાને જ દોષ દેતા રહેત.’

કૌશલ્યાએ નિખિલની એકેએક વાત કબૂલી લીધી હતી. હવે કંઈ કહેવા સાંભળવાનું બાકી નહોતું. આશ્ર્ચર્ય અને આઘાતથી સ્તબ્ધ બધાં ઊભા થયા. એક પોલીસ ઇન્સ્પેક્ટરે કૌશલ્યાને હાથકડી પહેરાવી અને કોટડી તરફ લઈ જઈ રહ્યો હતો. ગુલાલે એને ઊભો રાખ્યો અને કૌશલ્યા પાસે જઈ કહ્યું, ‘હવે કોઈ જન્મમાં મારી સામે ના ભટકાતી. ભગવાન કરે હવે પછીના બધાય જનમ ભગવાન તને વાંઝણી જ રાખે.’ અત્યાર સુધી અડીખમ રહેલી કૌશલ્યા ગુલાલના શબ્દો સાંભળીને ભાંગી પડી. એની આંખોમાંથી મોજાં ઊછળે એમ આંસુ ઊછળી પડ્યા. પણ એને જોવા ગુલાલ ત્યાં નહોતી ઊભી. એ તો ક્યારની નિખિલનો હાથ પકડીને દરવાજો છોડી ગઈ હતી.

***

ગુલાલ માટે આ આઘાત અસહ્ય હતો. જીવની જેમ ચાહ્યો હતો એ પ્રેમી મલ્હાર અને બહેન જેવી બેનપણી અંતરાના મૃત્યુએ એને હચમચાવી મૂકી હતી. અને માના વિશ્ર્વાસઘાતે એને તોડી નાંખી હતી.એ રોજ ડૂબતા સૂરજમાં એની ડૂબી ગયેલી જિંદગી જોયા કરતી. કૌશલ્યાને જેલ થઈ. મોટી કંપની અને મોટા બંગલામાં એ હવે સાવ એકલી, નિરાધાર, નિ:સહાય બનીને જીવતી હતી. જીવન બદતર બની ગયું હતું. ઇ. ઝાલા, નિખિલ અને એનાં મમ્મી ગુલાલનું ખૂબ ધ્યાન રાખતાં. ઇ. ઝાલા એને સમજાવતા કે જે થયું એ ભૂલીને નિખિલ જોડે પરણી જા. એના જેટલો પ્રેમ કરનારો તને બીજો કોઈ નહીં મળે. સમય વહેતો જતો હતો. ગુલાલ કંઈ જવાબ ન આપતી. એક વર્ષ વીતી ગયું હતું. કહેવાય છે કે સમય દરેક જખમનો મલમ બની શકે છે. ધીમે ધીમે ગુલાલના જખમનું ભીંગડું પણ સુકાયું. મલ્હાર રક્તમાં ભળી ગયો હતો પણ નિખિલ હવે હૃદયમાં ભળી રહ્યો હતો. આખરે એક વર્ષ પછી ગુલાલે મનોમન નિખિલને સ્વીકારી લીધો.

અંધારું ઘણું થઈ ચૂક્યું હતું. એક મેરેજ ફંક્શનમાં ગયેલી ગુલાલને ડ્રોપ કરવા માટે નિખિલ આવ્યો હતો. મલ્હારની ગાડી ગુલાલના બંગલાના પોર્ચમાં પ્રવેશી. ગુલાલ નીચે ઊતરી, ‘ગુડ નાઇટ ડિયર ! એન્ડ થેંક્સ.’

‘ગરમી બહુ થાય છે ઠંડું નહીં પીવરાવે ?’ નિખીલે એની આંખમાં આંખ પરોવતાં પૂછ્યું.

‘ના,નહીં પીવરાવું! કારણ કે પછી તું એક જ ગ્લાસમાં બે સ્ટ્રો નાંખીને પીવાનો આગ્રહ કરીશ.’ બોલીને ગુલાલ નીચે જોઈ ગઈ. ગુલાલનો જવાબ સાંભળી નીખીલના ચહેરા પર રોનક આવી ગઈ. એ ખીલખીલતાં બોલ્યો, ‘ના, બે સ્ટ્રો નહીં, હું એક ગ્લાસમાં એક જ સ્ટ્રો મુકાવીશ બસ. એક ઘુંટડો તું પીજે અને એક ઘૂંટડો હું પીશ.’

‘એમ કરવું હોય તો એની કિંમત ચૂકવવી પડે. બહુ મોંઘું પડશે તને !’

‘તારાથી મોંઘુ કંઈ નથી આ દુનિયામાં. તું મળતી હોય તો જીવન પણ કુરબાન. એક વાર હુકમ કર!’

‘વાજતેગાજતે જાન જોડીને આવવું પડશે અને હંમેશાં માટે આ દિલમાં કેદ થઈને રહેવું પડશે. સમજી લે !’

ગુલાલ શરમાતાં શરમાતાં બોલી અને ઝડપથી અંદર તરફ ચાલવા માંડી. નિખિલ ગાડીમાંથી નીચે ઉતર્યો અને એની પાછળ દોડ્યો. એણે ગુલાલનો હાથ પકડી એની તરફ ખેંચી, ‘તારા મોઢે આ શબ્દો સાંભળવા હું સહરાના રણ જેમ તરસી રહ્યો હતો. આઈ લવ યુ ! હું થોડા જ દિવસમાં જાન લઈને આવું છું!’ બોલીને નિખિલે એને બાથમાં સમાવી લીધી. ગુલાલ પણ એને આલિંગી ગઈ. ‘આઈ લવ યુ ટુ... નિખિલ ! આઈ લવ યુ !’ આખરે પથ્થર પીગળી ગયો. નિખિલે એના ભાલે ચુંબન ચોડ્યું. આકાશમાં ઊગેલો ચંદ્રમા પણ આ જોઈને વાદળ પાછળ સંતાઈ ગયો.

સમાપ્ત